OVER MIJN LAATSTE DAGEN IN COLOMBIA

Het is bijna zover. Morgen over een week zit ik in het vliegtuig richting België om vrijdag 10 juni om 7u45 met kleine oogjes aan te komen in Zaventem.
De terugreis is met zwwwwwwaaaaaar gemengde gevoelens. Heel triestig omdat ik het hier naar mijn zin heb, omringd ben door leuke mensen en ik zo geniet van mijn juwelenlessen, maar ook blij om 's ma & 's pa, Gregory & almost-schoonzussie Alexandra, ons Joanneke & family en alle andere vrienden terug te zien. En ook natuurlijk voor de zon (wees gewaarschuwd: ik ben heel, maar dan ook heel bleek), de Antwerpse terrasjes (ik ben helemaal klaar voor een glaasje rosé in de zon), de chipolataworsten en lekkere kazen (want hier kennen ze alleen van die gerookte BBQ-worsten en éénheidskaas & hesp).
Bericht aan 's ma & 's pa: vrijdagavond BBQ met lekker chipolata-worsten en een fles rosé, olé?
Bericht aan Joanne: is de tuin al klaar om in dat zonnig lavendel-hoekje een glaasje te komen drinken?

Enfin, het was een prachtig avontuur. De tijd is voorbij ge-vlo-gen! Sinds vorige week probeer ik elke morgen als ik in de taxi zit, terug te denken aan de voorbije maanden. Want ik vraag me af: is het nu al voorbij? 6 maanden zijn echt niets.... Maar dan denk ik aan al wat ik gedaan heb, kleine en grote dingen...en het zijn er natuurlijk best wel wat. Maar als een mens een routine heeft, razen de dagen aan een recordtempo voorbij.
Jaja, ik ga ze hier allemaal missen: mijn tantes en nonkels die zo goed voor mij gezorgd hebben, de vriendinnen van mijn nicht Camila die me in hun madammen-groepje opgenomen hebben en met wie we elke week 'café of agua aromatica' gingen drinken, mijn neef Ernesto en soon-to-be wife Pascale en hun vrienden met wie we memorabele feestjes gehad hebben, mijn neef Nicolas,vrouw Cristina & dochertje Valeria die hier om de hoek wonen en mij al die maanden dagelijks hebben verwelkomd voor lunch of avondeten, mijn nichten/surrogate zussen Patricia & familie, Maria & familie, en neefje Lucas met wie ik elke maandag huiswerk deed...En natuurlijk mijn roommates: mijn nicht Cami & Diana die mij zo warm verwelkomd hebben in hun appartement. Cami die altijd klaar stond om mee op schok te gaan, om te koken, om voor me te zorgen als ik ziek was en mijn bed niet uit kon....Al die mensen zijn GOUD waard. Wel spijtig dat ze geen Nederlands verstaan en mijn prachtige woorden aan hun adres niet kunnen verstaan ;-)

Maar genoeg hierover want ik hoor al van die typische viool-muziek in mijn hoofd en mijn ogen beginnen al wat glazig te worden.....

Mijn laatste blog ging over Miami. Drie weken geleden zat ik er nog....Mijn blogbericht ging toen over de gietende regen daar, maar dan vindt een mens andere activiteiten: shoppen, op restaurant te gaan....Ook daar ben ik verwelkomd als een prinses (en dan heb ik het niet over die US officers die me een half uur ondervraagd hebben, maar wel over Mari & Clement)! En in een prachtig appartement!

  

En Miami is heel goed voor je ego als je blond bent! Ik wil daarmee niet zeggen dat ze daar oliedom zijn en dat een blondje zich daar slim voelt...... neeeeee, het zit daar zo vol latino's, dat een blonde daar exotisch is.
En het leuke aan die amerikaanse mentaliteit is dat ze je daar op straat aanspreken om te zeggen dat je ze 'such a beautiful girl' vinden! Inderdaad! Ik kon mijn draai daar wel goed vinden ;-)

Back in Bogota na mijn Miami-intermezzo, heb ik mijn juwelenlessen naar een hogere intensiteit gebracht. Ik ga elke dag richting atelier om prachtige dingen te produceren! Ik heb geen foto's meer genomen, maar die volgen nog. Deze week ga ik zelfs volledige dagen. Het is de laatste rechte lijn, dus gaan met die banaan!

Ik heb het nog druk druk druk. Tussen de lessen en de laatste cadeautjes-inkopen etc, gisterenavond afscheidsetentje gehad, deze middag afscheidslunch, morgen afscheids-thee, vrijdag afscheids-happy hour met de mensen van het juwelenatelier, zaterdagavond afscheids-resto/party met de neven, nichten, vrienden, dinsdag afscheids-lunch en woensdagavond het laatste avondmaal met Titi, Juancho, Ernesto, Patricia, Maria & aanhangsels.... (het is deze keer allemaal in shiften te doen). En dan zal ik wel genoeg gegeten en geweend hebben........... Dan ben ik klaar voor de welkomsdrinks, etentjes, apero's.........

Voilà, ik zie jullie binnen 10 dagen ergens op een antwerps zonnig terras!
Cheers!
sandrine

OVER SNAKKEN NAAR EEN STREEPJE ZON

Ik word dagelijks geconfronteerd met jullie berichtjes op Facebook over wat een zalig weer het wel is in België, dat er wordt gepicknickt in de tuin, dat het zo'n onwaarschijnlijke maand april is geweest...... en ik zit hier dan zogezegd in de 'tropen' en wacht al 5 maanden op zon!!!!!! Ik denk dat ik tot hiertoe een dikke 3 weken zon heb gehad.... de grote verantwoordelijke: het weerfenomeen La Niña. Voor degenen die geen Spaans spreken, La Niña = Het Meisje. En dit betekent veeeeeeeeel regen. (waarom moet nu in godsnaam het meisje regen brengen en de jongen zon????)
Soit, de hoeveelheid regen die al gevallen is en nog steeds valt, heeft gemaakt dat in november-december de noodtoestand is uitgeroepen in Colombia omdat er vele dorpen onder water gelopen waren, aardverschuivingen huizen en wegen van de kaart hadden geveegd etc....
En daar is het spijtig genoeg niet bij gebleven.... Want ook hier bestaat het spreekwoord 'aprilse grillen' of 'en avril ne te découvre pas d'un fil', en dat luidt: 'en abril aguas mil'.... En zo is het ook wel echt. Gevolg: weeral overstromingen, aardverschuivingen, modderlawines, een 20-tal geblokkeerde wegen (vele wegen zijn hier bergwegen aangezien we in het midden van het Andes-gebergte zitten)....soit, chaos alom!
Het ziet ze een beetje zo uit:

met dank aan Revista Semana voor de foto (ze weten niet dat ik deze foto van hun site geplukt heb, maar toch een dikke merci)

Ik was dit weer zo beu dat ik dacht: als de zon niet naar mij komt, ga ik naar de zon. En zo geschiedde: ik kocht een ticket naar de zon (lees: ticket naar Miami, want Florida is The Sunshine State).
En hier zit ik dan! En ik hoor jullie denken: geniet dan toch van die zon ipv op je blog te schrijven..... Wel, the fact is..... HET REGENT!!!!!! Echt waar, dag 1 = mooi weer, dag 2 = grijs met af en toe een druppel, dag 3 = grijs en regen. Ik heb bikini nr. 1 nog niet uitgepakt!!! Dit is dus Murphy's Law. Wees gewaarschuwd: hou jullie paraplu maar klaar want 10 juni kom ik terug naar België en hoogst waarschijnlijk zal het dan ook daar beginnen regenen. Ik denk dat er een regenparaziet in mijn koffers is geglipt.....

Maar naar de US of A komen is toch altijd een beetje avontuur....
Wie al een reis naar dit 'beloofde land' heeft ondernomen, weet dat je hier bij het afstappen van het vliegtuig geconfronteerd wordt met een lange file aan de immigration en dat je maar best vriendelijk bent omdat die officers nooit je vriend zijn.... Maar tot hiertoe geen probleem, volgend obstakel: Douane: meestal is dat gewoon een blauw formulier invullen om te zeggen dat je niets aan te geven hebt.... Maar als je Belgian Citizen bent, maar uit Colombia arriveert, gaat er in de ogen van de douane-ambtenaar een alarmsignaal af en word je doorverwezen naar Bagagge-control (waar je dan natuurlijk vele mede-passagiers tegenkomt) en wordt afgeschrikt door de 'we serve our country, in God we trust' officers met gemillimetreerd haar en boze blikken..... Gelukkig was er tussen al die boze mannenblikken één vrouwelijke officer die heel vriendelijk was, maar toch ontsnap je niet aan de ellenlange vragenlijst en het nauwkeurige doorzoeken van je koffer.
(en dat zijden kleedje dat je zorgvuldig gevouwd had zodat er niet te veel plooien in zouden komen, wordt natuurlijk niet zorgvuldig weer ingepakt...). De vragenlijst was niet min, maar mijn verhaal is dan ook een beetje speciaal: wat kom je hier doen en waarom kom je uit Colombia en niet uit België.... 'Ik ben 6 maanden op vakantie in Colombia, en neem een weekje vakantie van die vakantie......' Ik moest dus vertellen waarom ik 6 maanden in Colombia woon, waarom ik naar Miami kom en bij wie ik logeer en vanwaar ik die mensen ken, en bij wie ik woon in Colombia en wat die mensen als job doen... blablabla... Tot daar alles goed. Maar dan komt de vraag: 'kan jij dan 6 maanden vakantie nemen van je job in België?' Dan klinkt het natuurlijk raar dat je zegt dat je in ziekteverlof bent en daarom naar Colombia bent gekomen. Want dan gaat er weer een alarmsignaal af bij de US officers: dan wordt één van die boze, kortharige mannen erbijgehaald om te kijken wat je daarover te vertellen hebt...'hoe heb je je ticket naar Miami betaald, en dat naar Colombia' en 'how can you afford to pay for it if you are not working? Omdat wij wel een goede social security hebben en savings... en hoeveel krijg je dan van die social security en hoeveel zijn je savings? En hoeveel bedraagt de huur van je appartement in België en waarom is die laag?
En heb je deze ochtend gegeten voor je naar de luchthaven ging? Nee, want ik moest om 6u30 vertrekken. en heb je op de luchthaven gegeten? Ja, een croissant en een koffie. en heb je in het vliegtuig gegeten? Een beetje want hoe nieuw en shiny de vliegtuigen van Avianca zijn, hoe jakkie het eten is.... Ik had natuurlijk niet door - want ik ben blond en onschuldig - dat deze laatste vragen waren om te zien of ik geen 'bollen cocaine' had ingeslikt, want dan mag je niet eten... en dat gebeurd wel vakker op de route Bogota-Miami....Gelukkig dat ik toch een croissant had gegeten want anders hadden ze mij waarschijnlijk naar de radiografie gestuurd!
Maar enfin, na een beetje overleg tussen de vriendelijke dame en de norse officer, kreeg ik mijn paspoort terug en mocht ik door.... 2 uur heeft het geduurd tussen het afstappen van het vliegtuig en het buitenstappen van Miami International Airport!

Ondertussen is het gestopt met regenen (wel nog steeds even grijs), maar ik ga er van profiteren en in actie schieten!
Hasta la vista babies!

OVER LANGER WILLEN BLIJVEN EN ANDERE DINGEN

En ja hoor, het aftellen is begonnen..... 14 mei komt steeds dichterbij. Ik voel het in heel mijn lichaam: zenuwachtig, beven, kortademigheid omdat ik ineens besef dat de 'deadline' in zicht is en dat ik helemaal niet heb gedaan wat ik gepland had....nachtmerries, slapeloze nachten, tranen, triestig, een railway van emoties...
Al 2 weken loop ik zo rond, rusteloos.. en maar piekeren...
Begin december dacht ik '5 maanden' zooo lang..... Yeah right, time flies when you're having fun... of beter: time flies when you're having a routine....
Maandag:
voormiddag: juwelenles
middag: lunch bij de tante + neefje helpen met zijn huiswerk (want met juf Sandrine wordt er beter gewerkt dan met de oma blijkbaar)
namiddag: Nederlandse les geven
'savonds: eten, nog wat tv kijken en slapen
Dinsdag: skypen met ma en pa, nederlandse les voorbereiden, administratie, blablabla
Woensdag:
voormiddag: juwelenles
middag: lunch bij neef
namiddag: nederlandse les voorbereiden + les geven (een halfuur op voorhand vertrekken omdat er geen taxi's zijn en je te voet moet en na de les weer een half uur wandelen omdat er dan zeker geen taxi's zijn)
's avonds: eten, tv kijken
Donderdag: boodschappen, nog wat werken etc, iets gaan drinken met mijn nicht en de vriendinnen
Vrijdag:
voormiddag: juwelenles
middag: lunch bij neef
namiddag: vanaf een uur of 4 gaan aperitieven..... en dan zien of we 's avonds nog fut hebben om uit te gaan
Zaterdag: uitslapen, vanalles doen, 's avonds uitgaan
Zondag: Josdag: uitslapen, lessen voorbereiden, iets gaan drinken..

Af en toe is er een week tussen waar je dan maandag, dinsdag en donderdag een etentje hebt.
Twee weken geleden kregen we het in ons hoofd yogalessen te volgen: we hebben 1 proefles meegedaan, waren dolenthousiast en zouden zeker een 10 beurtenkaart kopen, maar dat is er dus nog niet van gekomen en zal er ook niet meer van komen....  

En zo komt het dus dat ik maandag om 4u 's morgens klaarwakker was en gedacht heb: dit hou ik niet vol. Al die zenuwen en stress omdat de deadline in zicht is.... Ik ga mijn ticket veranderen.
En zo geschiedde, na wat gesurf, gemail en een visa betaling van 173 euro aan de luchtvaartmaatschappij, is de 'evil deadline' verschoven naar 9 juni. Ik kan dus nu weer 3 weken ademen om dan weer tot het besef te komen dat het bijna gedaan is... maar dat ik het niet meer kan verlengen omdat ik dan het land wordt uitgezet... of als illegaal moet leven.... krijgen die hier ook 400 euro per dag????


Vorige donderdag was er een reünie van de plaatselijke organisatie Vlamingen in de Wereld. In het restaurant van Klaas, een jonge die Belg die hier de Colombianen van de Belgische lekkere keuken laat proeven. Wat raar om ineens weer Nederlands te spreken.... Ik geef dan wel Nederlandse les (die er vlotjes als Algemeen Nederlands uitkomt), maar om ineens weer een hele conversatie te hebben... waow, het bekte helemaal niet zo goed....
Grappig om te horen hoe we Spaans, Nederlands en Frans door elkaar praatten....
Enfin, aangezien er op zo'n avond ook aan networking wordt gedaan, vroeg mevrouw de consul of ik niet geïnteresseerd was om op de ambassade te komen werken. Er was een plaats vrij gekomen. Ze moeten enkel nog wachten op een OK van het ministerie om iemand aan te nemen.... Worden er dan nog beslissingen genomen door de regering??? Het werk, visums maken en nog andere zaken, elke dag tot 16u en vrijdag tot 12u. Het wordt wel maar 2.000.000 pesos betaald (770 euro), je moet zelf voor je werkvisum zorgen want België wil enkel mensen aannemen die dat al hebben (m.a.w. ze willen geen geld uitgeven aan zo'n dingen), en je moet in België belastingen betalen omdat je Belgian Citizen bent.... Mijn huur bedraagt hier al 760.000 pesos, dus als ik hier kom wonen, moet ik nog een hele rits verzekeringen enzo nemen... hoeveel blijft er dan nog over??? Enfin, als je ambassadeur of consul bent, word je wel mooi betaald, maar als medewerker van de ambassade...Don't call me, I'll call you!

Die avond ben ik ook te weten gekomen dat er hier een Leonidas-winkel is waar je tegen 45 euro (!!!!) de kilo pralinnen kan kopen, bij ons is dat 20 euro de kilo... Dat zijn gewoon gouden manons!!!
en nog beter: dat er in oktober een 'Pain Quotidien' opengaat! Belgium rules!!!


En dit zijn dan de resultaten van de voorbije juwelen lessen:

Zozo, tot hier alweer deze blog.
See ya!

OVER LESSEN VOLGEN EN LESSEN GEVEN

Het is ondertussen een kleine maand geleden dat ik nog een berichtje heb gepost... De tijd gaat veel te snel....Ondertussen heb ik een goede buikgriep gehad die mij 3 dagen aan mijn bed gekluisterd heeft...en me daarna een dikke verkoudheid en keelpijn heeft bezorgd omdat ik het altijd zooooo warm had dat ik het raam opendeed en om de twee uur handen en voeten onder de ijskoude douche ging houden. Wat een ellende... ik wist niet dat het stomme buikgriepvirus in Colombia was geraakt.
Maar soit, ondertussen ben ik aan het onderhandelen met de laatste snottebellen en ik denk dat ze volgende week wel definitief mijn lichaam zullen verlaten...

Maar daar gaat dit stukje schrijfsel niet over....
In mijn laatste bericht had ik het over mijn lessen zilversmid. Ondertussen heb ik flink voortgesmeden en heb ik alweer een paar 'juweeltjes' getoverd... We,l het was niet echt toveren, eerder vloeken, frustreren, sukkelen en zeggen dat ik beter een cursus 'tuinieren' zou volgen....Slotjes, bolletjes, ringetjes maken, buisjes solderen, gelijke facetten vijlen in ruit- en driehoekvorm (en alle benen moeten even lang zijn en dezelfde hellingsgraad hebben) ....en dat is allemaal millimeterwerk. Ik ben de steekvlammen ook nog steeds niet gewoon (spring nog altijd een paar centimeter de lucht in als ik zuurstof en gas moet aansteken...).
Maar soit, al doende leert men en hier zijn dan de foto's van de meest recente werken:

Byzantijnse armband: 
Zilver smelten, staafje maken, daar draad uit trekken, draad rond een cilindertje wikkelen tot je een soort springveer hebt, alles doorzagen tot open ringetjes en dan ringetjes in elkaar haken om het juiste 'motief' te bekomen, en dan nog midden-, grote ringen, bolletjes en rond staafje maken voor het slot.
Astublief, 5 voormiddagen werk.

Oorringen:

zilver smelten, door de 'pletwals' halen tot je een lange, platte reep hebt, reep hameren in buisvorm, naad 'mooi' dichtsolderen, in grote ringen draaien, zagen, bolletjes smelten voor het eindstuk, staafjes maken om door het oor te steken, in de buisjes solderen...

Dit vond ik het minst leuke tot hiertoe, want dat solderen was net iets te precies voor mij. 

Gefacetteerde ring:

Ring maken (tot hiertoe niet moeilijk), onderverdelen in 8 gelijke stukken en vijlen (OK, niet al te moeilijk), maar dan: in de breedte onderverdelen in 2 en in de lengte in 8 stukken te beginnen bij het midden van de 8 vorige stukken.... WHAT????? Puntjes aanduiden, (oef alles komt mooi uit), en nu punten verbinden zodat je allemaal gelijke ruiten en driehoeken hebt...YEAH RIGHT...(gebuisd), nog meer oefenen is de boodschap!) 

Gelukkig zei de leraar dat dit de moeilijkste vijloefening is en dat hij mij maar meteen deze heeft laten doen ipv de andere bij gebrek aan tijd....(Wat een troost.)

Nu ben ik de Cartier-ring aan het maken (de 3-in-1 ring). Twee zijn al gemaakt en gevijld en het oordeel van de jury was 'zeer goed gevijld!. Er is dus nog hoop!

Woensdag namiddag hebben we een les gekregen over edelstenen. Een klant van de leraar is ingenieur geoloog en wilde ons wel wat uitleg geven. Super interessant, hoe je kan zien of een steen goed geslepen is, waar je op moet letten om de waarde van de steen te bepalen, de verschillende soorten edel- en halfedelstenen.... 

Hij vertelde ook over een nieuw soort steen hier in Colombia: de Heinekeniet.... Sommige malafiete smaragdverkopers gebruiken het glas van Heineken-flessen om die als smaragd te verkopen  aan toeristen.... Quote van mijn papa hierover: ' Wanneer komt de Stella Artoisiet op de markt?' ;-) 

Dit was het stukje over 'lessen volgen'.

En dan nu het stukje over 'lessen geven':

Ik begin morgen les Nederlands te geven!

Oh ja, zelfs in Colombia zijn er blijkbaar mensen die de taal van Vondel willen leren... Ik kon mijn oren niet geloven.

Een meisje dat in januari naar Nederland gaat om te studeren, zocht iemand die haar Nederlandse les kon geven.

En ik ben dus de 'juffrouw'. 2 uur per week zal ik mijn meest beschaafde Nederlands bovenhalen: bal, Jan, pet, mus, bus, ....en mijn rode stylo et primastempels!

Nou, hou jullie taai, doei!

ZILVER SMEDEN

Ik ben vorige week maandag begonnen met mijn lessen zilversmid/juweelontwerp.
Ik had er enorm naar uitgekeken en eindelijk was het zover. De 'meester' had op voorhand een lijstje gegeven met aan te schaffen 'schoolgerief':
- 100 gr zilver
- 3 soorten schuurpapier
- een keramisch lepeltje
- een zaagske
(het hamertje en het beiteltje zijn ter beschikking in het atelier)
En ik ben dan ook meteen zo'n koffertje gaan kopen met allemaal vakjes waar ik dan al mijn gerief in kan opbergen. Ik vind het helemaal te gek!

Ik had de avond voor de eerste les het '31 augustus'-syndroom! Ineens kreeg ik toch een heel klein hartje... en stond ik voor het slapen gaan in mijn pyjama in de kamer van mijn nicht om te zeggen 'dat ik schrik had van mijn eerste schooldag'. Ik heb natuurlijk ook zeker 3x gecheckt of mijn wekker wel opstond...

Dus vanaf nu ga ik elke maandag-woensdag-vrijdag van 9 tot 12u naar de les. En het goede is dat ik alleen ben, dus het is privé-les. En ik leer niet alleen zilver smeden, maar ook woordenschat, want al die termen waren voor mij in het begin 'chinees'. Dus om de vijf minuten kreeg de leraar of een vraag naar zijn hoofd geslingerd 'wat is dat?' of een gezicht dat boekdelen sprak.

Het leuke is dat de les volledig praktijk-gericht is. Dus krijg ik niets chemie-lessen, enkel de formule hoe je van puur zilver naar 925 of 950 zilver gaat en de rest is handwerk. Je vertrekt van bolletjes puur zilver en eindigt met een afgewerkt produkt. Leuk! Enige handigheid is wel vereist, wat niet altijd mijn geval is..... maar al doende leert men. Ik ben nog niet zo gerust met de gas en zuurstof in combi met een aansteker... ik heb al schrik als ik een kaars moet aansteken met een aansteker, dus als er gas en zuurstof bij komt kijken... hallelujah!

En voor de rest is het veel zagen, vijlen, schuren, polijsten,.... en allemaal klein en fijn...

Na les 1 had ik al mijn eerste ring gemaakt: plat vanbinnen en gebogen vanbuiten

(denk nu niet: da's toch maar een gewone ronde ring.... No Way! Ik heb daar nog al wat aan moeten vijlen, schuren en polijsten om die zo mooi in bolle en symmetrische vorm te krijgen.)

 na les 3 was mijn tweede ring een feit: gebogen vanbinnen en plat & gehamerd vanbuiten ...

en na les 4 had ik een paar oorbellen op mijn palmares staan!

Al de juwelen die ik maak zijn standaardontwerpen uit de basiscursus, zodat ik verschillende technieken aanleer. Dus ontwerp komt er momenteel nog niet aan te pas. Maar het maken op zich vergt momenteel al heel veel van mijn concentratie.

Ondertussen ben ik aan een armband begonnen.
Dus als ik het atelier niet laat onploffen wanneer ik morgen de gas en zuurstof aansteek, zal ik binnenkort mijn volgend 'meesterwerk' tonen!

Bling bling.

MI CASA

Elke keer ik mijn straat in kom gewandeld, valt het me op hoe mooi ons gebouw toch is. Het is echt wel het mooiste gebouw van de straat, misschien wel buurt. Al zeg ik het zelf...Het is oud, maar van een architectuur die mooi blijft.

Dus heb ik er maar eens een foto van gemaakt, zodat jullie zich kunnen inbeelden hoe en waar ik woon.

Wij wonen op het 3de verdiep. Ik vind de voordeur en de garagepoort met de houten latten prachtig!

Maar ook binnen is het leuk.

We hebben namelijk een hangmat in de woonkamer. ZALIG.

En die woonkamer/eetkamer heeft grote ramen over heel de breedte en dat geeft een prachtig licht (misschien is het wel daarom dat mijn Skype-contacten altijd vinden dat ik zo licht en duidelijk overkom op de webcam?).

Als je door het raam kijkt, zie je een palmboom, midden in de stad, dat heeft toch iets...

En als je dan iets meer naar rechts kijkt, heb je zicht op het Andes-gebergte (enfin, op het hoogste deel van het gebergte, want we zitten hier midden in de Andes).

Het enige spijtige is (maar dat zie ik ondertussen niet meer) dat alle kabels hier boven de grond zijn. Dus zijn er van die typische pilaren met allerlei bedradingen die zowel in de lengte als in de breedte het straatbeeld in de war helpen...

Wat ik wel leuk vind, is dat er hier ook VERKEERSBORDENHUMOR bestaat. Het is dus niet alleen een belgisch fenomeen. Op de Koninklijkelaan in Berchem staat een STOP-bord dat 'gepimpt' is naar de wijze woorden van MC Hammer (herinner jullie het liedje 'U can't touch this' uit de jaren '90 met zwarte rappers in harem-broeken (die blijkbaar de trendsetters waren van de mode van het laatste jaar...)).

En dat ziet er zo uit:



n.v.d.r. deze foto is aan de kust genomen, ik heb geen foto gevonden van de Koninklijkelaan in Berchem. Maar de auteur van dit bord woont waarschijnlijk in Berchem en gaat op vakantie naar de kust.



Enfin, het bord in mijn straat hier in Bogota ziet er zo uit:

Aan de vorm kunnen jullie zien dat dit ook een STOP-bord is, maar hier staat er dan 'PARE', omgetoverd tot 'PAPI'. Wat volgende betekenissen heeft:

- gewoon 'papa'

- in bepaalde klassen een koosnaam voor vriend of echtgenoot

- een koosnaam voor een knappe kerel

Enfin, die dingen maken dat ik het hier wel een leuke buurt vind (buiten de zwervers en de rare figuren die hier soms rondlopen waarover ik het vroeger al eens gehad heb).

Dus als ik in mijn straat aankom en ik zie mijn prachtig gebouw en mijn PAPI-bord, dan weet ik:





MI CASA ES DONDE ESTA MI STELLA!

(Mijn huis is waar mijn Stella staat.)

Dos... cervezas por favor!

THAT'S LIFE IN THE TROPICS

Ik ben sinds gisteren terug in Bogota na 11 dagen in bikini te hebben geleefd in de tropen.... ZALIG.

Eerst zijn we een weekendje naar het buitenverblijf van Cristina (de vrouw van mijn neef) geweest in El Espinal, Tolima. 3,5 uur bergaf rijden om aan te komen in 30 graden. Dat is het leuke aan dit land. In Bogota is het gemiddeld 17 graden omdat het op 2600 meter ligt, maar als je naar beneden rijdt, wordt het warmer en warmer. En dat maakt het gemakkelijk om er een weekendje tussenuit te gaan. El Espinal is een gemeente dat net naast Flandes ligt. En 'Flandes' betekent in het Spaans: VLAANDEREN. Jawel, het voelde een beetje als thuiskomen.... maar de mensen verstonden me niet als ik in het Vlaams sprak..... Is dat de toekomst van Vlaanderen in België? Na maanden zonder regering en beleid een klein boerendorp te worden waar de mensen geen Vlaams meer spreken? ;-) In het Colombiaanse Vlaanderen leven ze van de rijstplantages. Nu is het me dus duidelijk geworden waarom er hier zoveel rijst wordt gegeten... Ik dacht dat dat alleen in Azië was.
Soit, de 'finca' of 'buitenverblijf' waar we waren is vrij groot. Ze hebben koeien, mangoplantages, een wei waar speciaal gras wordt geteeld dat als veevoeder dient, een kolonie kippen en ook 12 vechthanen die van de 'mayordomo' zijn. Dat is de boer die op het domein woont en een oogje in het zeil houdt en alles onderhoudt. Al die hanen zijn vastgeketend omdat ze zich anders onderling zouden aanvallen... een rare hobby....
Het domein grenst ook aan de Magdalena-rivier. Eén van de grootste en belangrijkste rivieren van Colombia, samen met de Amazonas. (Via deze Magdalena-rivier is Gabriel Garcia Marquez indertijd van zijn geboortedorp Aracataca naar Bogota gereisd, en zo ook de zus van mijn oma in 1937. Na een bootreis van 3 weken van Antwerpen naar Barranquilla, had ze nog een extra boottocht nodig om van de Atlantische kust naar Bogota te gaan. En wij klagen al als we meer dan 4 uur in transit zijn in een luchthaven....)
Maar goed, we hebben dus 3 dagen NIETS gedaan. Lezen, DVD's zien, eten, zweten en gestoken worden door de muggen!

Aansluitend op dat weekend ben ik met Cristina en haar dochterje Valeria van 1,5 jaar naar Cartagena gereisd. Een van mijn nonkels heeft daar op een eiland voor de kust een eco-hotelletje (2 ecohabs met elk 2 kamers).
We hebben één nacht in hun appartement in Cartagena doorgebracht. Een loft, met 1 groot bed, gelukkig Kingsize!!! Want met twee volwassenen en een peuter in 1 bed slapen is NIET gemakkelijk. Vooral als peuterlief heel de nacht zit rond te draaien en te bewegen. We hebben dus geen oog toe gedaan. Gelukkig was het maar een nacht en waren we blij dat het in het hotel wat ruimer zou zijn... Maar aangezien het hotel vol was, hebben we dus weer een kamer moeten delen. Gelukkig hadden we hier elk een bed en had ik oordoppen, maar van uitslapen is er dus geen sprake geweest aangezien peuters rond 6u30 opstaan...

Met als gevolg dat ik overdag niet veel fut had en dat het plan was: NIETS DOEN. Maar dan echt NIETS, NADA, NJET, NOEGABOLLEN...
Cristina speelde natuurlijk heel de dag met dochterlief in het zand en in de zee... maar daar was ik duidelijk niet voor gekomen. Gewoon babbelen met de familie en andere mensen in het hotel, lezen, zonnen, zwemmen...





De laatste dag moesten we om 5 uur opstaan omdat de boot ons om 5u30 kwam oppikken.... dat pikt..... om 7u stonden we dan rise en shine (yeah right!) in Cartagena city en hebben we maar rondgewandeld op zoek naar een leuke plek om te ontbijten..... Maar alles is daar dicht tot 9u....

Gelukkig zijn we dan een super leuke franse patisserie tegengekomen en met een hele grote smile hebben ze ons dan toch al om 8u45 binnengelaten... en wat een ontdekking!!! Super lekkere croissants en chocoladekoeken en allerlei taartjes.... ik waande me bij Delafaille!!! Bij deze: wie binnenkort naar Cartagena gaat, ge zeker lans bij La Ganache, een nieuwe patisserie van een Fransman die waarschijnlijk net zoals ik een zwak voor Colombia heeft.


Zalig zo'n weekje in de tropen.... maar ik was toch wel blij om weer naar Bogota - la civilización - te kunnen gaan. Want er zijn toch wat minpuntjes aan de tropen:
1/ MUGGEN: ik haat ze!!!!! ik heb al alle anti-muggenmelken geprobeerd (biologische, DEET, NOPIKEX...) en NIETS werkt! Die gasten schrikken van niets en steken door de kleren en producten door.
DUS:
- bericht aan AS Adventure: jullie DEET trekt op niets.
MIJN VERDICT: Als je je daarmee van malaria moet behoeden: good luck!
- NOPIKEX net van hetzelfde. Dat is het product dat door het leger wordt gebruikt om in the jungle gaan. Zogezegd ook tegen malaria, dengue en alle andere enge dingen. Het is een zeep waarmee je je moet wassen (maar dan natuurlijk niet afspoelen):
MIJN VERDICT: afvoeren die handel!
Misschien moet ik eens naar de redactie van het programma Volt schrijven...

2/ VOCHTIGHEID: de vochtigheidsgraad is daar ca. 90%. Na een dagje zweten en plakken van de zonnecrème en het zeezout, hunker ik naar een goede douche. Maar daar kan je alleen met koud water douchen en je moet zuinig zijn met het water want dat is daar schaars en dus duur. Douchen gaat als volgt: even de kraan open om je nat te maken, snel weer dicht, helemaal inzepen, kraan terug open om te spoelen (snel snel, want het is ook koud) en dan weer dicht. Dus zelfs na die douche plak je nog (er is altijd wel een plekje niet goed afgespoeld en dus met aangekoekte zeep) en dan moet je je afdrogen met een handdoek die nog niet helemaal droog is van de vorige dag, dus al een beetje muf ruikt.... en dan moet je je volledig insmeren met aftersun en één van de bovenvermelde anti-muggenmelken dus plak je weer helemaal!

Maar toch is het daar een stukje paradijs en dat primeert!

Dus vakantieplan? http://www.playascondida.com/

En nu is het back to real life!
Hasta luego!