MI CASA

Elke keer ik mijn straat in kom gewandeld, valt het me op hoe mooi ons gebouw toch is. Het is echt wel het mooiste gebouw van de straat, misschien wel buurt. Al zeg ik het zelf...Het is oud, maar van een architectuur die mooi blijft.

Dus heb ik er maar eens een foto van gemaakt, zodat jullie zich kunnen inbeelden hoe en waar ik woon.

Wij wonen op het 3de verdiep. Ik vind de voordeur en de garagepoort met de houten latten prachtig!

Maar ook binnen is het leuk.

We hebben namelijk een hangmat in de woonkamer. ZALIG.

En die woonkamer/eetkamer heeft grote ramen over heel de breedte en dat geeft een prachtig licht (misschien is het wel daarom dat mijn Skype-contacten altijd vinden dat ik zo licht en duidelijk overkom op de webcam?).

Als je door het raam kijkt, zie je een palmboom, midden in de stad, dat heeft toch iets...

En als je dan iets meer naar rechts kijkt, heb je zicht op het Andes-gebergte (enfin, op het hoogste deel van het gebergte, want we zitten hier midden in de Andes).

Het enige spijtige is (maar dat zie ik ondertussen niet meer) dat alle kabels hier boven de grond zijn. Dus zijn er van die typische pilaren met allerlei bedradingen die zowel in de lengte als in de breedte het straatbeeld in de war helpen...

Wat ik wel leuk vind, is dat er hier ook VERKEERSBORDENHUMOR bestaat. Het is dus niet alleen een belgisch fenomeen. Op de Koninklijkelaan in Berchem staat een STOP-bord dat 'gepimpt' is naar de wijze woorden van MC Hammer (herinner jullie het liedje 'U can't touch this' uit de jaren '90 met zwarte rappers in harem-broeken (die blijkbaar de trendsetters waren van de mode van het laatste jaar...)).

En dat ziet er zo uit:



n.v.d.r. deze foto is aan de kust genomen, ik heb geen foto gevonden van de Koninklijkelaan in Berchem. Maar de auteur van dit bord woont waarschijnlijk in Berchem en gaat op vakantie naar de kust.



Enfin, het bord in mijn straat hier in Bogota ziet er zo uit:

Aan de vorm kunnen jullie zien dat dit ook een STOP-bord is, maar hier staat er dan 'PARE', omgetoverd tot 'PAPI'. Wat volgende betekenissen heeft:

- gewoon 'papa'

- in bepaalde klassen een koosnaam voor vriend of echtgenoot

- een koosnaam voor een knappe kerel

Enfin, die dingen maken dat ik het hier wel een leuke buurt vind (buiten de zwervers en de rare figuren die hier soms rondlopen waarover ik het vroeger al eens gehad heb).

Dus als ik in mijn straat aankom en ik zie mijn prachtig gebouw en mijn PAPI-bord, dan weet ik:





MI CASA ES DONDE ESTA MI STELLA!

(Mijn huis is waar mijn Stella staat.)

Dos... cervezas por favor!

THAT'S LIFE IN THE TROPICS

Ik ben sinds gisteren terug in Bogota na 11 dagen in bikini te hebben geleefd in de tropen.... ZALIG.

Eerst zijn we een weekendje naar het buitenverblijf van Cristina (de vrouw van mijn neef) geweest in El Espinal, Tolima. 3,5 uur bergaf rijden om aan te komen in 30 graden. Dat is het leuke aan dit land. In Bogota is het gemiddeld 17 graden omdat het op 2600 meter ligt, maar als je naar beneden rijdt, wordt het warmer en warmer. En dat maakt het gemakkelijk om er een weekendje tussenuit te gaan. El Espinal is een gemeente dat net naast Flandes ligt. En 'Flandes' betekent in het Spaans: VLAANDEREN. Jawel, het voelde een beetje als thuiskomen.... maar de mensen verstonden me niet als ik in het Vlaams sprak..... Is dat de toekomst van Vlaanderen in België? Na maanden zonder regering en beleid een klein boerendorp te worden waar de mensen geen Vlaams meer spreken? ;-) In het Colombiaanse Vlaanderen leven ze van de rijstplantages. Nu is het me dus duidelijk geworden waarom er hier zoveel rijst wordt gegeten... Ik dacht dat dat alleen in Azië was.
Soit, de 'finca' of 'buitenverblijf' waar we waren is vrij groot. Ze hebben koeien, mangoplantages, een wei waar speciaal gras wordt geteeld dat als veevoeder dient, een kolonie kippen en ook 12 vechthanen die van de 'mayordomo' zijn. Dat is de boer die op het domein woont en een oogje in het zeil houdt en alles onderhoudt. Al die hanen zijn vastgeketend omdat ze zich anders onderling zouden aanvallen... een rare hobby....
Het domein grenst ook aan de Magdalena-rivier. Eén van de grootste en belangrijkste rivieren van Colombia, samen met de Amazonas. (Via deze Magdalena-rivier is Gabriel Garcia Marquez indertijd van zijn geboortedorp Aracataca naar Bogota gereisd, en zo ook de zus van mijn oma in 1937. Na een bootreis van 3 weken van Antwerpen naar Barranquilla, had ze nog een extra boottocht nodig om van de Atlantische kust naar Bogota te gaan. En wij klagen al als we meer dan 4 uur in transit zijn in een luchthaven....)
Maar goed, we hebben dus 3 dagen NIETS gedaan. Lezen, DVD's zien, eten, zweten en gestoken worden door de muggen!

Aansluitend op dat weekend ben ik met Cristina en haar dochterje Valeria van 1,5 jaar naar Cartagena gereisd. Een van mijn nonkels heeft daar op een eiland voor de kust een eco-hotelletje (2 ecohabs met elk 2 kamers).
We hebben één nacht in hun appartement in Cartagena doorgebracht. Een loft, met 1 groot bed, gelukkig Kingsize!!! Want met twee volwassenen en een peuter in 1 bed slapen is NIET gemakkelijk. Vooral als peuterlief heel de nacht zit rond te draaien en te bewegen. We hebben dus geen oog toe gedaan. Gelukkig was het maar een nacht en waren we blij dat het in het hotel wat ruimer zou zijn... Maar aangezien het hotel vol was, hebben we dus weer een kamer moeten delen. Gelukkig hadden we hier elk een bed en had ik oordoppen, maar van uitslapen is er dus geen sprake geweest aangezien peuters rond 6u30 opstaan...

Met als gevolg dat ik overdag niet veel fut had en dat het plan was: NIETS DOEN. Maar dan echt NIETS, NADA, NJET, NOEGABOLLEN...
Cristina speelde natuurlijk heel de dag met dochterlief in het zand en in de zee... maar daar was ik duidelijk niet voor gekomen. Gewoon babbelen met de familie en andere mensen in het hotel, lezen, zonnen, zwemmen...





De laatste dag moesten we om 5 uur opstaan omdat de boot ons om 5u30 kwam oppikken.... dat pikt..... om 7u stonden we dan rise en shine (yeah right!) in Cartagena city en hebben we maar rondgewandeld op zoek naar een leuke plek om te ontbijten..... Maar alles is daar dicht tot 9u....

Gelukkig zijn we dan een super leuke franse patisserie tegengekomen en met een hele grote smile hebben ze ons dan toch al om 8u45 binnengelaten... en wat een ontdekking!!! Super lekkere croissants en chocoladekoeken en allerlei taartjes.... ik waande me bij Delafaille!!! Bij deze: wie binnenkort naar Cartagena gaat, ge zeker lans bij La Ganache, een nieuwe patisserie van een Fransman die waarschijnlijk net zoals ik een zwak voor Colombia heeft.


Zalig zo'n weekje in de tropen.... maar ik was toch wel blij om weer naar Bogota - la civilización - te kunnen gaan. Want er zijn toch wat minpuntjes aan de tropen:
1/ MUGGEN: ik haat ze!!!!! ik heb al alle anti-muggenmelken geprobeerd (biologische, DEET, NOPIKEX...) en NIETS werkt! Die gasten schrikken van niets en steken door de kleren en producten door.
DUS:
- bericht aan AS Adventure: jullie DEET trekt op niets.
MIJN VERDICT: Als je je daarmee van malaria moet behoeden: good luck!
- NOPIKEX net van hetzelfde. Dat is het product dat door het leger wordt gebruikt om in the jungle gaan. Zogezegd ook tegen malaria, dengue en alle andere enge dingen. Het is een zeep waarmee je je moet wassen (maar dan natuurlijk niet afspoelen):
MIJN VERDICT: afvoeren die handel!
Misschien moet ik eens naar de redactie van het programma Volt schrijven...

2/ VOCHTIGHEID: de vochtigheidsgraad is daar ca. 90%. Na een dagje zweten en plakken van de zonnecrème en het zeezout, hunker ik naar een goede douche. Maar daar kan je alleen met koud water douchen en je moet zuinig zijn met het water want dat is daar schaars en dus duur. Douchen gaat als volgt: even de kraan open om je nat te maken, snel weer dicht, helemaal inzepen, kraan terug open om te spoelen (snel snel, want het is ook koud) en dan weer dicht. Dus zelfs na die douche plak je nog (er is altijd wel een plekje niet goed afgespoeld en dus met aangekoekte zeep) en dan moet je je afdrogen met een handdoek die nog niet helemaal droog is van de vorige dag, dus al een beetje muf ruikt.... en dan moet je je volledig insmeren met aftersun en één van de bovenvermelde anti-muggenmelken dus plak je weer helemaal!

Maar toch is het daar een stukje paradijs en dat primeert!

Dus vakantieplan? http://www.playascondida.com/

En nu is het back to real life!
Hasta luego!

MET DE AUTO REIZEN IS ALTIJD EEN BEETJE AVONTUUR

Het is hier de gewoonte om met oudjaar op vakantie te gaan. De kerstdagen zijn gepasseerd, de buiken zijn gevuld, de cadeaus zijn uitgepakt en gewisseld indien niet ze niet naar zin waren en dan pakt iedereen z'n biezen en valiezen om een weekje te gaan uitrusten. Meestal naar de zon en met het vliegtuig.

Wij zijn met een paar vrienden naar het buitenverblijf van mijn nicht geweest op een uurtje rijden van Bogota. Dat is dus natuurlijk met de auto. Maar daarom niet minder avontuurlijk, integendeel.

We gingen voor 6 dagen, met 8 personen, en soms kwam er nog bezoek langs. D.w.z. dat je op voorhand alle menu's uitgestippeld moet hebben en de supermarkt in moet duiken want het huis ligt ergens op een berg en buiten huizen, koeien en moestuinen is er niets op de berg. (Voor de mensen die nu denken: 'maar Sandrine houdt toch niet van bergen': ze hebben hier geen dennenbomen op de bergen, dus ze zijn 'Sandrine-proof' en ik ga er met een gerust hart en met de glimlach naartoe.)

Enfin, ik ga op reis en ik neem mee in de Renault Twingo:

- 3 personen (Ernesto - ca. 95kg, Pascale - ca 58 kg, en ik - 50 kg)

- 2 mountainbikes + helmen

- 3 koffers met kleding

- 2 tennisrackets

- een zak vol DVD's

- een laptop

- een zak vol laders van al de electronic devices

- eten en drinken voor 6 dagen voor minimum 8 man.

RESULTAAT:

de Twingo puilde uit! Gelukkig is Ernesto een krak in Tetris, zodat elk plekje van de auto benut werd.

Maar goed, wij zo fier als een gieter dat een Twingo toch echt de max is, richting huis op de berg.... vlotjes vlotjes, tot het einde van de asfaltwegen. Dan zijn het zandwegen met stenen... en steeds steiler... Auw auw auw.... doet ie het of doet ie het niet???? No way José, dacht de Twingo. Zelfs in eerste vitesse wou de auto niet meer vooruit. Snel de handrem op... en ja hoor, the only way up is ...als de twee dames uitstappen... Wij waren het overgewicht! Ook zonder ons heeft de auto fameus gepatineerd in de zandweg alvorens hij naar boven kon... en wij stonden daar en keken ernaar met ons gezicht vol zand!

Maar blijven lachen, blijven lachen. Het steile stuk was voorbij en we mochten weer 'aan boord'.

Tot we achter de bocht een klein obstakel tegenkwamen:

In de vorm van deze wegversperring. Koning winter had beslist om wat aarde te verschuiven. There is no way through nature! GEVOLG: Twingo in achteruit, de berg weer af en via de andere kant van de berg dan maar. En na dat ommetje van 40 minuten, zijn we dan eindelijk in het huis in Tenjo aangekomen. Oef!  Een trip van één uur was er eentje van 6 uur geworden (met een lunchstop en een maxi-supermarkt stop weliswaar).

Het buitenverblijf ligt op 2600 meter hoogte (ongeveer zoals Bogota), dus geen bikini-weer. Maar als de zon schijnt, is het toch wel heel heet! En wonder boven wonder, heeft de zon overuren gedraaid. Voor het eerst sinds maanden was de zon op het appél! ZAAAAALIG. Fantastisch. We hebben dus 6 dagen op het terras gezeten, in T-shirt. En als de zon weg was (en het dus een pak kouder werd), gingen we binnen aan de open haard zitten. Programma: darts, dobbelstenen, kaarten en Wii.

HAPPY NEW YEAR!

wat staat er op dit etiket?

Hoe raar zit ons brein toch in elkaar. Of toch die talenknobbel...
Ik spreek heel de dag door Spaans en dus staat de knop op Spaans. Maar na een chatsessie met Iris in het Nederlands, was mijn talenknobbel even het noorden kwijt...
Als ik de kast open deed op zoek naar een koekje, viel mijn oog meteen op dit etiket. En wat las ik? Lentejas (ja, dat staat er ook). Als in 'een lichte overjas, die je in de lente draagt'... het duurde natuurlijk maar een fractie van een seconde voor mijn brein besefte dat het weer naar het Spaans moest overschakelen en dat het niet over een kledingstuk ging, maar over linzen, want dat is in het Spaans 'lentejas'!
Wie nu goed kijkt naar de foto ziet dat er ook daar iets niet klopt, want dat er in de tupperware geen linzen zitten, maar rijst... En dat arme brein moet er maar aan uit kunnen...

Het kan natuurlijk ook een teken zijn geweest van mijn onderbewuste dat ik moet gaan shoppen??? ...voor een nieuwe jas bijvoorbeeld?  ;-)

Anyway, ik heb mezelf toch wel luidop een beetje uitgelachen.